Welkom op mijn blog.
Omdat ik graag gedichten schrijf bij de boeken die we lezen met onze leeskring leek het me aardig om deze gedichten te delen via een blog. Ik hoop dat u er herkenning in vindt.
Veel leesplezier!

zaterdag 10 december 2011

De Bradshawvariaties


De partituur
van de familiebanden
beschrijft de zoektocht
naar een melodie
die kruisend manoeuvreert
tussen de mollen,
dissonanten overstijgt
om in majeur genomen
levenskeuzes door te nemen
wanneer aaneengeregen bogen
onvermogen aan het licht
doet komen
in facetten van
onoverkomelijke tonen

de aangetrouwde kant
opent een glansrijk
slotakkoord:
Willen wat je hebt.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij het gelijknamige boek van Rachel Cusk

De voordracht van dit gedicht is te beluisteren op www.audiogedichten.nl

maandag 5 december 2011

De thuiskomst


Haar leven staat in het teken van wachten,
uitzien naar zijn thuiskomst.
Schrijvend en lezend vult zij dagen, soms nachten
met weer een nieuw kind op komst.

Haar man, verwekker
van zeemanszonen
is de wereld aan ´t ontdekken,
laat zich rijkelijk belonen.

Bij thuiskomst speuren zijn ogen
naar een speeltje of een slab.
Zij, afwachtend, de rug gebogen
stamelt de woorden schuld en trap.

Hunkerend naar een troostende arm,
zoekend naar gestorven geluk,
haar schoot is nog warm,
het lichaam stuk.

Twee zonen moest zij laten begraven
terwijl hij vader van manschappen was.
Aan sterke drank moet zij zich laven,
voelt zich vertrapt als buigzaam gras.

Intens verlangend naar een nieuw meisje,
vol verdriet en schuldgevoel.
Pappa maakt straks een kort reisje.
De geboorte is haar doel.

Haar hart breekt als ze heeft gebaard.
Hebt u zich echt niet vergist?
Het reisje wordt toch grote vaart.
Snikkend pakt ze opnieuw de kist.

Dit wil ze haar lievelingszoon besparen,
alle moed bijeen geraapt.
Zacht klinken in het huis de snaren,
groot is de kloof die open gaapt.

De zee ontnam haar deze zoon
die zijn vader wilde gedenken.
Wat heb je aan een koningskroon
als je het liefste hebt moeten schenken?

Haar jongste wil theologie studeren,
springt haar moederhart niet op?
Laat ze zich door verdriet verteren
bij het grafje verderop?

Waarom kan ze zich niet hechten
aan dit tere schriele kind
dat haar tranen aan blijft vechten,
bij zijn voedster aandacht vindt?

Rampen, ziekte, teleurstelling, dood,
hoeveel kan een mens verdragen?
Deze vrouw, een schip in nood,
had ze haar kind naar het Kind kunnen vragen?

Als haar oudste is verdronken
is ze al haar kinderen kwijt.
Alles wat haar werd geschonken
is vergaan in ijdelheid.

Zoekend naar wat waarheid bedekt
van moord op haar aanbeden man
heeft zij een andere wereld ontdekt
die haar nieuw inzicht geven kan.

Negentig jaren mocht zij leven.
Hoe oud zou haar dochter nu zijn geweest?
Nevel lijkt boven het grafje te zweven.
Rust keert terug in haar gelouterde geest.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek van Anna Enquist.

woensdag 9 november 2011

Salka


Als de dood
het lichaam heeft ontbonden
verbindt
het door verlatingsangst
getroffen kind
de namen van haar ouders
onomwonden.

Omringd
door wat er van hen over is,
de fel begeerde schilderijen,
beschrijft het kind
met ingetogen droefenis
de pennenvruchten
die haar moeder lijkt te breien.

De kluwen
van de uitgetrokken
rozerode panden
ontwindt zich tot
een mantel
in haar koesterende handen.

Coby Poelman-Duisterwinkel


Geschreven bij het gelijknamige boek van Chaja Polak.

vrijdag 28 oktober 2011

Geboortepijn


Haar man
ontdekt
de wereld.
Haar jongste
de Schepper ervan.

Zij brengt kinderen
ter wereld,
bestelt ze ter aarde,
raakt hierdoor
van de wereld,

een wereld
van verschil
die niet
te overbruggen
lijkt.

Geschreven bij het boek “De thuiskomst”
van Anna Enquist.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

donderdag 20 oktober 2011

Eldorado


Er is een land
waar illegalen
thuisgekomen zijn,
verdreven overlevenden,
eeuwig onderweg,

drijvenden
die wilskrachtig streden
in de golven
van de ruwe zee,
zoekend naar houvast
hoop zagen varen,
zingend ten onder gingen
in het tumult
van water, wind
en regen,

door smekende blikken gedrevenen
die grensoverschrijdend streden
vasthoudend zoekend
naar een beter leven
hoop leerden vestigen
over grenzen heen
teneinde te
verdwijnen
in de stilte
van de eeuwige rust.

Coby Poelman-Duisterwinkel.


Geschreven bij het gelijknamige boek van Laurent Gaudé.

zondag 16 oktober 2011

De bidsprinkhaan


De man van
gene zijde,
vreemdeling
tussenbeide,
overal aanwezig
lijkt door zijn blik
op onverklaarbare wijze
mijn andere ik.

Coby Poelman-Duisterwinkel.


Geschreven n.a.v. het gelijknamige boek van André Brink.

donderdag 6 oktober 2011

Vuurtorenwachten


Vertel me het verhaal
van het licht in het donker,
van de golven
die elkaar overspoelen
tot ze aan land omkeren
naar het oneindige.

Het licht dat nooit dooft,
baken in zee,
houvast in de chaos
van wat begin, midden
en einde verhaal is

van Genesis tot Openbaring,
van woeste leegte
naar het Eeuwig Licht.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven n. a. v. het gelijknamige boek
“Vuurtorenwachten” van Jeanette Winterson.

maandag 3 oktober 2011

De geschiedenis van de liefde


Als de liefde
geschiedenis
geworden is
baant een manuscript
zich een weg
naar een ontroerende
liefdesgeschiedenis.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

geschreven n.a.v. het gelijknamige boek van Nicole Krauss.

vrijdag 30 september 2011

Gedempte voetstappen


In het huis van de moskee
dempen voetstappen op tapijten.
Loop je een tijdje mee
dan merk je waar ze slijten.
Trekkende vogels tekenen patronen,
brengen kleur en warmte aan
bij hen die het huis bewonen,
geven tevens richting aan.

Gevleugelde voeten brengen vreugde,
slepende voeten diep verdriet
aan die zich menigmaal verheugde
of donkere schaduwen achterliet.

Zie de dankbare Aga Djan
gebogen, oud en grijs
peinzend op de berg staan,
kijkend naar het paradijs.
Zo keek ooit ook Mozes
naar het beloofde land.
Nog tekenen trekkende vogels
een veelkleurige rand.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven naar aanleiding van het gelijknamige boek van Kader Abdolah

donderdag 29 september 2011

Jeugd zonder God


Wanneer je denkt
hier zou Hij moeten zijn
is Hij er niet te vinden
maar op de weg
van kinderen
in het vensterlicht
verschijnt Hij, God

en waar voor waarheid
wordt gestreden
hoor je Hem
als geen ander spreken.

Wanneer gezegd wordt
niet meer te geloven
maar lijdensogen
wel worden gevoeld
daar wordt het leven
in de mens bewogen
door Hem die weg en waarheid
en het leven is.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek van Ödön von Horváth.

maandag 26 september 2011

Mama Tandoori


Ik zag een incheckbalie
met grote zware koffers,
een arme welgestelde man,
sussend zijn wervelwind

ik zag een aanvurende moeder
naast haar rennende kind
het jaldi, jaldi schalde

ik lachte hardop
tot de tranen
mij het zicht benamen

ik zag de leeggehaalde schappen
in de supermarkt,
weerloze mensen uit het lood geslagen,
de zoon die met gezonde benen
in de rolstoel kwam,
de begeleiderspas van hand tot hand
nu zonder man met stramme armen

maar ook de strijd
de laatste mond te zijn,
dat -gratis is toch goed gedrag- bepaalde
de hoop, nog altijd in de haven

één boek, bevattend inhoud
van tientallen zware koffers
passeert de incheckbalie
in de jaszak van een doctor.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geïnspireerd door het boek van Ernest van der Kwast

Dit gedicht is te beluisteren op www.audiogedichten.nl zie link

vrijdag 23 september 2011

De overgave


Old Bet,
met je dikke
rimpelige huid.

Een mier
bungelt ondersteboven.

Ben jij het, Granny
of is het Old Bet.

Je benen marcheren,
bewogen door
je versteende hart
dat geen krimp geeft.

Kom nou,
je stond voor heter vuren,
Zij die niets
meegemaakt hebben,
díe huilen,
maken
van een mier
een olifant.

Maar jij,
armen omhoog,
strijdlustig
als de mier,
je redt het!

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven n.a.v. het gelijknamige boek van
Arthur Japin.

Gepubliceerd in "Strijklicht van violen" (2013)

donderdag 22 september 2011

Het meisje met de negen vingers


Ingekaderd
lopen twee zussen
in gedachten op zoek,
de jongste draagt een camera,
de oudste bladert in een album.

Binnen een ander kader
ontwaar ik moeder,
zwijgend na het waarom,
vader tegenover haar,
handgebarend.
Aandachtig kijk ik
naar wat is vastgelegd.

Waar leugen waarheid wordt
pink ik een traan.

Een kader vult zich
met een wazig negatief,
dat van een vader,
rennend voor zijn leven,
vastklemmend in zijn arm
een kind van twee,
erbarmelijk klinkt het gehuil
vermengd met schreeuwen.
Een knuppel treft,
het kader sluit zich
in ontwikkeling;

Ik zie mijn gave handjes
boven de rug van vader
en ruik de geur van bloed.
Ik ben Laura, een dubbeltje
op zijn kant.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek van Laia Fàbregas

dinsdag 20 september 2011

De literaire kring


Met het breken
van de doofpot,
het crashen
van een mobiel
valt de communicatie stil.

Op linnen schoenen
sluipt de sluimering
terug in de herinnering.

De leden
van de literaire kring
halen de neus op
voor hun dorpeling.

Met gesteven boorden
en gewassen handen
ontwijken juristen
evenals de anderen
de scherven
van de gebroken pot.

Ze lachen
om hun dorpeling
voorbijgaand
aan haar aanwijzing
de alleroverstemmende lach
van hun eigen schijnvertoning.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek
van Marjolijn Februari.

zaterdag 17 september 2011

De arkenbouwer


Teken
tekenen
ik teken
ik talent
oorlog tekent mij
onder mouw van witte overhemd

een teken
donkere wolken tekenen lucht
Rachel tekent kleuren
en licht
zonlicht
doet pijn aan mijn ogen
brandt op mijn lichaam
klamme zweet breekt uit
Davita brengt water

Ik teken mijn huis
met synagoge
binnen is ark,
de ziel
zegt de rebbe

ik tekende kleuren
bloemen, dieren
in ark
Rosj Hasjana
maar dan… brand!

de synagoge, de rebbe, de ark, mijn ziel
Auschwitz, mijn familie, dood
ik leven
ik talent
Davita, water
zacht tokkelende harp
Davita luistert
Rachel kleurt
en ik?

Ik zie de regenboog.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek van Chaim Potok.

De hoofdpersoon in het boek sprak de taal
van dit gedicht.

woensdag 14 september 2011

Dwalingen


Wat begrijpt de mens
ten diepste van de puurheid
van de ander
wanneer het om
oprechte liefde gaat
waarbij met diep respect
de reinheid wordt bewaakt,

wie kent de wreedheid
van de pijn waarmee
de scherpe tong
meedogenloos verwondt,
het scheuren van het heilige
dat zo eerbiedig werd gemeden?

Waarom zo velen onbeschaamd
over één kam te scheren,
integerheid ten spijt?

O Heer, alleen U kent de
oorlogssporen,
U, die vernederden verhoogt,
alleen U doet de echte Vrede gloren.


Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij het gelijknamige boek van Alex Verburg.

dinsdag 13 september 2011

De grote Joseph



Waar land en taal
elkander raken,
Carine Mette wordt,
verzandt een baken
in haar vragen,
herderen sporen
als een hond,
oefenen zwaluwen
hun vertrek
op lijnen waar was
is ingehaald,
verdwijnen mensen
in stervende woorden,
verliest oom Joseph
gekoesterde taal,
koestert het nichtje
zijn woordenschat.

Waar gezocht wordt
naar een raakvlak
ontrafelt mysterie
langs oorlogspad,
ontmantelt geduld
in een woordloze jas,
opent het einde,
spreekt het graf.

Coby Poelman - Duisterwinkel

Bij het gelijknamige boek van Anneloes Timmerije, uitgever Augustus Amsterdam, 2010


maandag 12 september 2011

Verdwenen tijd

Als het leven op zich
zich vertakt
in levens
op afroep gespeeld
automatisch, bedreven

ruist onderhuids
onbestemd
een gevoel
overstemmend de stilte
van zwijgend verleden
buigend
naar beelden,
uitgelicht
achtervolgd door
het mysterieuze

komt de overkant
langzaam in zicht,

begint
in het beeld
van een tuin vol licht
het spelende kind
te herleven.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek van Thomas Verbogt.

donderdag 8 september 2011

Echo van de stilte




Feestelijke boekpresentatie in Litouwen.
Op 9 september 2011 om 17.00 uur werd in het Cultureel Centrum van Mažeikiai, een stad in het Noorden van Litouwen een Internationaal Kunst en Cultuur festival georganiseerd waar met toneel, dans en muziek het boek "Eco del silencio/Echo van de stilte/Tylos aidas" van Torcqué gepresenteerd werd, vergezeld van een tentoonstelling van nieuwe en in het boek geplaatste schilderijen.
Tevens werden er uit het boek gedichten voorgedragen door acteurs.
Het festival heeft een hele week geduurd met optredens van verschillende Litouwse en Buitenlandse groepen ( Polen, Estland en Letland).

http://www.veidas.lt/naujame-dailininko-torcque-albume-%E2%80%93-neiprasta-dailes-ir-poezijos-sinteze

http://www.15min.lt/naujiena/kultura/renginiai/lietuvoje-kuriancio-dailininko-torcqu-albume-neiprasta-dailes-ir-poezijos-sinteze-29-168359


Eén van de gedichten in dit boek:

Lieve pop

Het lied dat ik voor jou zal spelen
gaat over mij, luister maar goed.
De blokken vormen kleurentreden
naar boven en beneden
zoals een fluit ook doet.
Ga ik omlaag dan hoor je boos en donker
klim ik omhoog weerklinkt het lichte geel.
Soms zit de hoogte in je sokken,
de lage tonen in je keel
bijvoorbeeld als ik op mijn handen sta,
mijn voeten hoog tegen de muur van blokken,
soms duikel ik van mokkend zwart
naar blij licht roze of andersom
zo speel ik op de blokfluit stukjes mij.

Jij bent het trouw aanmoedigend publiek
van mijn gekleurde blokmuziek,
voor jou speel ik vandaag mijn
zachtste kleurenlied.

Coby Poelman-Duisterwinkel.


Geschreven bij een schilderij van Torcqué voor zijn jubileumboek.
Het boek van de Litouwse kunstenaar is uitgekomen in juli 2011.

Hieronder het voorwoord:

Kunst brengt mensen dichter bij elkaar en maakt de wereld kleiner. Dat wordt ook weer bewezen door het oeuvre van de beeldend kunstenaar Arie C. Torcqué Zaanen, die drie landen met zijn schilderijen verbindt. Geboren in 1941 in Rotterdam, studeerde hij in Nederland grafische design en illustratie, om in Spanje zijn weg als schilder te vinden en vervolgens een nieuw werkterrein te vinden in Litouwen.
Dit boek laat zien dat het niet alleen mogelijk is om gedichten te illustreren aan de hand van schilderkunst, maar ook andersom. De schilderijen van Torcqué worden als het ware van commentaar voorzien door Litouwse, Spaanse en Nederlandse dichters, in hun eigen taal. De schilderijen en gedichten vechten daarbij niet om de meeste aandacht, maar vullen elkaar prachtig aan en vormen een mooie uitdrukking van de bindende kracht van kunst.
Torcqué is niet alleen een kunstenaar, maar ook een ambassadeur van de grote wereld van de verbeeldingskracht. Met zijn dichterlijke schilderkunst vervagen grenzen en maken we een sprong in het onbekende. Hij laat daarmee zien dat kunst de wereld niet alleen kleiner maakt, maar ook groter.
Ik wens u veel kijk- en leesplezier met dit boek!

Joep Wijnands
Ambassadeur van het Koninkrijk der Nederlanden in de Republiek Litouwen


Het boek telt 168 bladzijden.
Het is getiteld:
Eco del silencio/Echo van de stilte/Tylos aidas
Torcqué
isbn 978-9986-31-318-2
U kunt hier het boek doorbladeren: http://www.torcque-art.com/book/


Meewerkende dichters: Asta Brazaitiené, Berutė Steponavičienė, Coby Poelman-Duisterwinkel, Dorien Henneman,Frank van den Ham-Msimang, Marius Vroegindeweij, Merle van Nool, Odette, Papagoose/John Koster, Pasquali?Niek Kalberg, Razdov, Remco Ekkers, Rima Berkuté-Sadauskiené, Sara Poisson, Torcqué, Vaclovas Navickas.

Zie voor meer gedichten en schilderijen uit dit boek http://cobypoelman.blogspot.com en dan in de rechter kolom Torcqué aanklikken.

Het gedicht "Lieve pop" is te beluisteren op https://www.luistergedichten.nl/index.php/categorieen-algemeen/10-levensbeschouwelijk/107-he-meneer-clown
Het gedicht "Hé meneer Clown" is met behulp van www.audiogedichten.nl in Litouwen voorgedragen op de boekpresentatie.

dinsdag 6 september 2011

Het duister dat ons scheidt


Toen alles in het dorp nog vredig was
lagen wij met onze moeders in het zachte gras.
Werden er aardbeien tussen onze lipjes gepropt
en in onze huizen pinda’s gedopt.

Maar toen er nieuwe mensen kwamen
met hun gewoonten, andere namen,
toen ik me met die nieuwe ging verloven
begon het licht te doven.
Mijn moeder leek wel door een bij gestoken
toen over Thomas’ vader werd gesproken.
Alles werd anders binnen een week
en helemaal na die vreselijke steek.
Op school werd het een ware hel
vooral de momenten na de bel.
En kon ik maar veilig leren lezen.
Was dyslexie maar te genezen.

Eens moest ik mug zijn en zong ik heel bleek;
Ik steek, ik steek, ik steek….
Mep mij, mep mij, mep mij niet
kreunde mijn verdriet.
Toen het rode stokje brak
kreeg ik iedereen op mijn dak.
Mijn moeder zou de klus wel effe klaren.
Nu zitten we dan op de blaren.
De Luco’s doen echt vreselijk hun best
Maar alles, alles is verpest.
We gaan verhuizen, heel ver weg.
Nooit meer spelen achter de heg.
De twee van zwaarden had het al voorspeld:
Steeds verder worden we afgekneld.
Denk ik dat ik vrienden kan vergaren,
Sta ik in het blinde oog te staren.
Het blinde oog, de bezemsteel,
alles komt boven, het wordt me te veel.
Alleen Lola kan me nog troost geven.
Helaas duurt dat maar heel even.
Toch is Gavin een goeie maat voor mij.
Als ik bij hem ben voel ik me blij.

Nu ben ik 18 en overdenk mijn leven.
Wat is er van me overgebleven?
Mijn moeder is mijn moeder niet meer.
De Luco’s staken mijn vader neer.
Van hen kreeg ik een akker.
Langzaam wordt in mij de waarheid wakker.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven n.a.v. het gelijknamige boek van Renate Dorrestein.

zaterdag 3 september 2011

Een bed in de hemel


Stille getuigen

Die eerste ontmoeting
die ogen, die blik
“Haar vader is Hongaar”
en wie ben ik?

Hoe groot is een tweepersoonsbed?
Hemelse klanken
uit een koffergrammofoon.
Ontwakend verlangen
in een studentenflat.

Schilderend aan jouw hemel
spant zich de lucht.
De hel komt binnen.
Een adelaar vlucht.
In ijzige ogen
verrijzen de ijsschotsen van de Donau.
Klagende celloklanken.
Wanneer was de Donau blauw?

Wat zegt een naam
onuitspreekbaar uitgesproken
oorsprong van mijn bestaan
bij haar ondergedoken.
Verstoring van verlangen
door oorzaak en gevolg.
De Donau is rood.

Hoe zwaar is een cello
voor een jongen van acht?
Veel zwaarder de kwelling
die hem nog wacht.

Een bed van zwarte aarde
bedekt onze vader.

Lang gekoesterde hunkering
vervuld op een dag van rouw.
Heel even kleurt de Donau blauw.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het boek "Een bed in de hemel" van Tessa de Loo

Te beluisteren op  https://youtu.be/cVO-1ezwbno

vrijdag 2 september 2011

Duizend schitterende zonnen


Door de mazen
van mijn verstikkend
gewaad
ontluikt het.
Kom mijn dochter
verberg je
in de plooien,
hoor het tekeergaan
van mijn hart
duizend keer liever
dan het geweld daarbuiten.
Voel mijn hartstochtelijke liefde
geborgen
in de ingewanden
van mijn ziel.
Peil de diepte
mijn dochter,
van de liefde
voor mijn liefste
waaruit je bent ontstaan.
Bescherm je oren
voor het oorverdovende,
je hart
voor het hartverscheurende,
je ogen
voor het oogverblindende.

Gewond en geschonden,
vechtend, vluchtend
uit de klauwen
van de krankzinnige
weerzinwekkende
verloor ik
hoe schrijnend,
nadat ik mijn liefste
had gevonden,
plotseling jóu,
voor míj
een moeder,
nog schijnend
met duizend
schitterende zonnen.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven n.a.v. het gelijknamige boek
van Khaled Hosseini.

maandag 29 augustus 2011

Het huis van de moskee


Een bruin
bewegend kleed
van mieren
bedekt de stoep.

”Luister!
Ze praten
maar wij
begrijpen hun taal niet.
Ze zijn bezig
met een soort plechtigheid.
Brengt de lente
verandering in hun nest?
Stuur ze terug
voor ze naar binnen lopen.
Nee, lees de liefdesbrief *)
voor ze het huis veroveren.”

De bewoners
van het huis
buigen zich voorover.
Zij blazen rook
over het bewegend kleed.
Zij neuriën
maar wij
begrijpen hun taal niet.
Zij zijn bezig
met een soort plechtigheid.
Zij neuriën, neuriën…
en zien
het bruine kleed
onbeweeglijk worden.

Het luistert!
In een plechtige stoet
trekken de mieren
zich terug
in de kieren
van de oude muren.
Voor ons
niet te volgen.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

*) uit de Koran, de soera AL Namal

Geschreven n.a.v. het gelijknamige boek van Kader Abdolah,
Geïnspireerd door het 1e hoofdstuk over de mieren, voortbordurend op de prachtige beeldspraak van de schrijver.
Voorgedragen op de leeskringkaravaan te Haren in 2007 waar de auteur een lezing gaf over zijn boek.

zaterdag 27 augustus 2011

Het verre paradijs


Wat leert ons taal
wanneer het gaat
om wezenlijke dingen

waar die wij kennen
vreemdelingen,
inheemsen vrienden zijn

in warmte omgesmolten lichaamstaal
stromend door ledematen
van hand naar hand tot in het hart vertaalt

wordt taal ontvreemd,
de vreemdeling onthaald.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij het gelijknamige boek van Kate Grenville





donderdag 25 augustus 2011

Een stille moeder


Roerloos staat ze
voor het venster
in het schijnsel van de maan.
Haar hart schreeuwt
de hunkering,
vragenworstelend
snikt ze zijn naam

hoe vaak heeft ze hier
haar hartstocht gestild
gekweld door verlangen
de nacht onderbroken
fluisterhuilend
haar liefste gezocht.
Ik weiger je dood
zie je leven in mijn dochter
jouw Loenia
hoor je, jouw Loenia!
Ik wil je laten weten
haar zoontje
is ook…

Kom, huivert ze
krampachtig,
sleept zich naar boven
langs haar lange grijze jas
zich afvragend of
het ooit overgaat.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij het gelijknamige boek van Ariëlla Kornmehl
Voorgedragen op de leeskringkaravaan te Haren in 2010 waar de auteur een lezing gaf over haar boek.
De voordracht van dit gedicht is te beluisteren op www.audiogedichten.nl

woensdag 24 augustus 2011

Marte Jacobs


Pasgeboren liefde,
intenser kan het niet,
wie zal vermoeden
wat die dichter
in jou ziet.
Je vult mijn gedachten,
in elk gedicht
huppelt jouw pas,
lees ik jouw gezicht.

Die zandkloppende handen,
je grappige weetjes
dan weer onbereikbaar
en toch
wij tweetjes,
geen plekje te vinden
in heel Amsterdam
die jouw gestalte
aan mijn blik ontnam.
Mijn Marte
ben je gebleven,
tot lang na je dood
was jij mijn leven.

Dichter bij jou
heeft niemand geschreven.

Coby Poelman-Duisterwinkel.

Geschreven bij het gelijknamige boek van Tim Krabbé

dinsdag 23 augustus 2011

De eenzaamheid van de priemgetallen


Onder het gaas
schuilt een ragfijn
viooltje
dat eerder krimpt
dan groeien wil

een gebroken
spiegelstukje,
dragend
zijn eigen wonden
doorsneed
de tere bloem

liefde
leek ontoereikend
voor wie zijn geschonden

gebrokenheid is
wat hen heeft
verbonden.

Coby Poelman-Duisterwinkel

Geschreven bij het gelijknamige boek van Paolo Giordano

maandag 22 augustus 2011

De verwachting



Ik zat op je te wachten
met het eten
toen jij werd
getroffen door een bom.
De koude etensresten
in de verweerde kom
beschrijven mij
wat van jouw lichaam rest.

Rouwen is het omgekeerde
want ik leek dood,
niet jij,
totdat in mij weer
honger is ontstaan,
verlangen werd geboren.
Blootshoofds heb ik
het nieuwe levenslicht
zien gloren.

Coby Poelman-Duisterwinkel.


Geïnspireerd door het boek van Gilles Rozier.

Dit gedicht is gepubliceerd in "Strijklicht van violen" (2013)