Honing, zout en rugpijn
Sinds mijn rug opspeelt wordt de
nieuwsgierigheid van de kat gewekt.
Eerst hield hij me gezelschap als ik
op de grond ging liggen maar sinds ik me van de fysiotherapeut in kattenhouding
van hol naar bol moet buigen vindt hij me wel reuze interessant. Zodra ik bol
sta staat hij op en komt me kopjes geven.
Over meeleven in mijn omgeving heb ik
ook niet te klagen. De alt die naast me staat te zingen is een Bulgaarse. Zij
en haar man wonen nog niet zo lang in Nederland en ik vind het dapper dat ze
zich via de kerk op eigen initiatief aangesloten heeft bij ons koor. Ze is heel
muzikaal. In Bulgarije zong ze ook in een koor. Haar dochter die al langer in
Nederland woont heeft alle teksten die we zingen in het Bulgaars vertaald zodat
ze ook weet wat we zingen. Op de cursus Nederlands leert ze op dit moment
kleuren. Ze wijst naar mijn schoenen: swat, naar mijn broek: brown!
Goed zo, motiveer ik haar. Halleluja
spreekt ze uit als halleloeja. Ik oefen met haar maar het lukt haar niet de u
uit te spreken. Als ik in de pauze met een van pijn vertrokken gezicht opsta en
naar de koffietafel loop is ze meteen bezorgd. Ook al kent ze nog niet zoveel
Nederlandse woorden, ze probeert het:
Coby lopen zo, ze staat op en gaat
krom lopen, waarom Coby lopen zo? Ik leg het uit en gebruik daarbij veel
gebarentaal. Zij weer: Coby pijn, Coby lopen zo, ik denken, denken, denken.
Honig roept ze uit, met dikke zout. Ze
doet het voor over de trui van de sopraan uit Azerbaijan. Ik heb het begrepen,
ik moet honing met zeezout mengen en op de pijnlijke plekken smeren. Masageren?
vraagt de sopraan, nee, niet masageren zegt ze, gewoon smeren begrijp ik, krant
erop vervolgt ze of doek, slapen, wakker, wassen en finito!
Bij het laatste woord kijkt ze heel
blij want dan moet de pijn over zijn.
De sopraan raakt mijn rug aan en
vraagt: hier? nee, hier? au, ja daar. Ze strijkt over mijn rug en zegt ik ga
jou masageren, rechtop proberen te lopen, niet zo krom. Honing, ja, weet je, als je verkouden bent is honing eten goed, nu zijn
je spieren verkouden.
Heb je wel honing anders koop ik het
voor je. Ik bedenk hoeveel liefde deze vrouwen geven. De sopraan maakt haar
eigen kleding van goedkope lapjes op de markt en komt rond van weinig, is
altijd vrolijk, creatief, behulpzaam. De alt doet zo haar best om mij advies te
geven om mijn pijn kwijt te raken, ik voel me rijk gezegend met hun liefde, als
rugpijn daar van over zou gaan zou het meteen weg zijn.
Gewapend met een pot honing, zout, een
lepel en een schoteltje zit ik in de badkamer en smeer me volgens aanwijzingen
in. Het plakt verschrikkelijk maar hup, long-shirt erover en onder het dekbed.
Mijn man gaat een eindje verder van me af liggen maar zo heb ik iets meer
bewegingsvrijheid, dat komt me goed uit want draaien was tot nu toe heel
pijnlijk.
Om 4 uur word ik wakker. Twee
pijnpunten had ik om het uit te proberen niet ingesmeerd en die voel ik, de
andere pijn is weg. Het schoteltje is nog niet leeg, ik smeer de pijndelen in
en hervat de slaap.
Als ik wakker word weet ik niet wat me
overkomt, ik kan rechtop lopen, mijn rug voelt soepel, de pijn is weg. De hele
dag kan ik bijna alles weer doen alleen lang staan wil nog niet maar toch, het
is een heel stuk beter geworden. Dat onze Bulgaarse alt slim was had ik al
ontdekt tijdens de repetities, ze zingt de moeilijkste stukken na een paar keer
zo mee of het nu Engels, Duits of Nederlands is maar dat ze in één nacht een
mens van rugpijn kan verlossen vind ik subliem!
Coby Poelman - Duisterwinkel
Vertaling zoals die in het Friesch dagblad van 7 december 2016 is gepubliceerd:
Huning,
sâlt en lêst fan ‘e rêch
De kat is mar
nijsgjirrich wurden sûnt ik lêst fan ‘e rêch ha. Earst siet er gesellich by my
as ik op ‘e grûn lei mar no’t ik fan de fysioterapeut yn in soarte fan kattehâlding
(op hannen en fuotten) myn rêch fan hol nei bol bûge moat bin ik noch
ynteressanter. Sa gau ’t ik ‘bol’ stean
jout hy my kopkes.
En oer
belangstelling fan oaren ha ik ek net te klaaien. De ‘alt’, dy ’t neist my
stiet te sjongen yn it koar komt út Bulgarije. Sy en har man wenje noch net sa
lang yn Nederlân. Wat ik hiel knap fyn is dat se fia tsjerke by ús koar woe. Se
is hiel muzikaal. Yn Bulgarije song se ek by in koar. Har dochter -dy ‘t al langer yn Nederlân wennet- hat alle
teksten dy’t we sjonge yn it Bulgaarsk fertaald sadat har mem ek wit wát we
sjonge. Op de kursus Nederlânsk leart se no kleuren. Se wiist nei myn skuon:
“Swat!”, nei myn broek: “Brown!”. “Goed hear!”, siz ik tsjin har. ’Halleluja’
sprekt se út as ‘halleloeja’. Ik oefenje it mei har, mar it slagget har net mei
de ‘u’ ... As ik yn it skoft mei in pynlike útdrukking yn ‘t gesicht oerein kom
en op de kofjetafel taset is se daliks
besoarge. Se wit noch net safolle Nederlânske wurden mar besiket it dochs:
“Coby lopen zo”,
se docht it foar hoe krom ‘t ik rin. “Waarom Coby lopen zo?” Mei help fan gebaretaal
lis ik it út. Sy wer: “Coby pijn, Coby lopen zo”. No snap ik it!
“Honing”, ropt
se, “met dikke zout!” Se docht it foar op ‘e trui fan ‘e sopraan út Azerbeidzjan.
No begryp ik it; ik moat de huning minge mei sâlt en op de pynlike plakken
smarre. “Masageren?”, freget de sopraan.
“Nee, niet masageren”, seit de ‘alt’. Gewoan smarre dus. “Krant erop”, seit se,
“of doek, slapen, wakker, wassen en finito!” Se sjocht bliid by dat lêste wurd,
want dan moat de pine oer wêze.
De sopraan streaket
my oer de rêch en freget: “Hier? Nee? Hier? Au! Ja, daar!” Se strykt oer myn
rêch en seit:”Ik ga jou masageren, rechtop proberen te lopen, niet zo krom…
Honing, ja, weet je: als je verkouden bent , honing eten goed. Nu je spieren
verkouden. Heb je honing? Anders koop ik voor je”. Ik betink my hoefolle leafde
dizze froulju my jouwe. De ‘sopraan’ naait har eigen klean fan lapkes fan ‘e
merke, want se moat rûnkomme fan in bytsje, is altyd blier, kreatyf en
behelpsum. De ‘alt’ docht har bêst om my goeie rie te jaan tsjin ‘e pine. Ik
fiel my ryk mei harren leafde; as myn pine yn ‘e rêch fan harren leafde oergean
kinne soe, wie it sa fuort!
Wapene mei in pot
huning, sâlt en in leppeltsje en pantsje sit ik yn ‘e dûs, meitsje it
middeltsje en smar my yn. It plakt ôfgryslik . Gau in lang jak deroer en ûnder
de tekkens. Myn man giet in eintsje by my wei lizzen, en no ha ik wat mear
bewegingsfrijheid. Dat komt goed út, sa mei it draaien.
Om 04.00 oere
wurd ik wekker. Twa plakken hie ik net ynsmard (om út te prebearjen), en dy
fiel ik no noch. De pine fan ‘e oare plakken is fuort! Om’t it pantsje noch net
leech is, smar ik dy oerbleaune pineplakken ek noch mar yn en jou my wer del.
Moarns wit ik net
wat my oerkomt! Ik kin wer rjochtop rinne. Myn rêch fielt soepel en de pine is
fuort! De hiele dei kin ik hast alles wer dwaan, allinnich lang stean wol noch
net, mar it is in stik opknapt.
Dat ús Bulgaarske
‘alt’ slim wie hie ik al lang yn ‘e rekken, want se sjongt de muoilikste
stikken nei in pear kear sa mei, oft it no Ingelsk, Dútsk of Nederlânsk is… mar
dat se my yn ien nacht fan ‘e pine yn ‘e rêch ôf helpt fyn ik geweldich!