Welkom op mijn blog.
Omdat ik graag gedichten schrijf bij de boeken die we lezen met onze leeskring leek het me aardig om deze gedichten te delen via een blog. Ik hoop dat u er herkenning in vindt.
Veel leesplezier!

vrijdag 9 december 2016

Kort verhaal, nu ook in het Fries vertaald



Honing, zout en rugpijn

Sinds mijn rug opspeelt wordt de nieuwsgierigheid van de kat gewekt.
Eerst hield hij me gezelschap als ik op de grond ging liggen maar sinds ik me van de fysiotherapeut in kattenhouding van hol naar bol moet buigen vindt hij me wel reuze interessant. Zodra ik bol sta staat hij op en komt me kopjes geven.

Over meeleven in mijn omgeving heb ik ook niet te klagen. De alt die naast me staat te zingen is een Bulgaarse. Zij en haar man wonen nog niet zo lang in Nederland en ik vind het dapper dat ze zich via de kerk op eigen initiatief aangesloten heeft bij ons koor. Ze is heel muzikaal. In Bulgarije zong ze ook in een koor. Haar dochter die al langer in Nederland woont heeft alle teksten die we zingen in het Bulgaars vertaald zodat ze ook weet wat we zingen. Op de cursus Nederlands leert ze op dit moment kleuren. Ze wijst naar mijn schoenen: swat, naar mijn broek: brown!
Goed zo, motiveer ik haar. Halleluja spreekt ze uit als halleloeja. Ik oefen met haar maar het lukt haar niet de u uit te spreken. Als ik in de pauze met een van pijn vertrokken gezicht opsta en naar de koffietafel loop is ze meteen bezorgd. Ook al kent ze nog niet zoveel Nederlandse woorden, ze probeert het:
Coby lopen zo, ze staat op en gaat krom lopen, waarom Coby lopen zo? Ik leg het uit en gebruik daarbij veel gebarentaal. Zij weer: Coby pijn, Coby lopen zo, ik denken, denken, denken.
Honig roept ze uit, met dikke zout. Ze doet het voor over de trui van de sopraan uit Azerbaijan. Ik heb het begrepen, ik moet honing met zeezout mengen en op de pijnlijke plekken smeren. Masageren? vraagt de sopraan, nee, niet masageren zegt ze, gewoon smeren begrijp ik, krant erop vervolgt ze of doek, slapen, wakker, wassen en finito!
Bij het laatste woord kijkt ze heel blij want dan moet de pijn over zijn.
De sopraan raakt mijn rug aan en vraagt: hier? nee, hier? au, ja daar. Ze strijkt over mijn rug en zegt ik ga jou masageren, rechtop proberen te lopen, niet zo krom. Honing, ja, weet je, als je verkouden bent is honing eten goed, nu zijn je spieren verkouden.
Heb je wel honing anders koop ik het voor je. Ik bedenk hoeveel liefde deze vrouwen geven. De sopraan maakt haar eigen kleding van goedkope lapjes op de markt en komt rond van weinig, is altijd vrolijk, creatief, behulpzaam. De alt doet zo haar best om mij advies te geven om mijn pijn kwijt te raken, ik voel me rijk gezegend met hun liefde, als rugpijn daar van over zou gaan zou het meteen weg zijn.

Gewapend met een pot honing, zout, een lepel en een schoteltje zit ik in de badkamer en smeer me volgens aanwijzingen in. Het plakt verschrikkelijk maar hup, long-shirt erover en onder het dekbed. Mijn man gaat een eindje verder van me af liggen maar zo heb ik iets meer bewegingsvrijheid, dat komt me goed uit want draaien was tot nu toe heel pijnlijk.
Om 4 uur word ik wakker. Twee pijnpunten had ik om het uit te proberen niet ingesmeerd en die voel ik, de andere pijn is weg. Het schoteltje is nog niet leeg, ik smeer de pijndelen in en hervat de slaap.
Als ik wakker word weet ik niet wat me overkomt, ik kan rechtop lopen, mijn rug voelt soepel, de pijn is weg. De hele dag kan ik bijna alles weer doen alleen lang staan wil nog niet maar toch, het is een heel stuk beter geworden. Dat onze Bulgaarse alt slim was had ik al ontdekt tijdens de repetities, ze zingt de moeilijkste stukken na een paar keer zo mee of het nu Engels, Duits of Nederlands is maar dat ze in één nacht een mens van rugpijn kan verlossen vind ik subliem!

Coby Poelman - Duisterwinkel


Vertaling zoals die in het Friesch dagblad van 7 december 2016 is gepubliceerd:

 

Huning, sâlt en lêst fan ‘e rêch

De kat is mar nijsgjirrich wurden sûnt ik lêst fan ‘e rêch ha. Earst siet er gesellich by my as ik op ‘e grûn lei mar no’t ik fan de fysioterapeut yn in soarte fan kattehâlding (op hannen en fuotten) myn rêch fan hol nei bol bûge moat bin ik noch ynteressanter. Sa gau  ’t ik ‘bol’ stean jout hy my kopkes.
En oer belangstelling fan oaren ha ik ek net te klaaien. De ‘alt’, dy ’t neist my stiet te sjongen yn it koar komt út Bulgarije. Sy en har man wenje noch net sa lang yn Nederlân. Wat ik hiel knap fyn is dat se fia tsjerke by ús koar woe. Se is hiel muzikaal. Yn Bulgarije song se ek by in koar. Har dochter  -dy ‘t al langer yn Nederlân wennet- hat alle teksten dy’t we sjonge yn it Bulgaarsk fertaald sadat har mem ek wit wát we sjonge. Op de kursus Nederlânsk leart se no kleuren. Se wiist nei myn skuon: “Swat!”, nei myn broek: “Brown!”. “Goed hear!”, siz ik tsjin har. ’Halleluja’ sprekt se út as ‘halleloeja’. Ik oefenje it mei har, mar it slagget har net mei de ‘u’ ... As ik yn it skoft mei in pynlike útdrukking yn ‘t gesicht oerein kom  en op de kofjetafel taset is se daliks besoarge. Se wit noch net safolle Nederlânske wurden mar besiket it dochs:
“Coby lopen zo”, se docht it foar hoe krom ‘t ik rin. “Waarom Coby lopen zo?” Mei help fan gebaretaal lis ik it út. Sy wer: “Coby pijn, Coby lopen zo”. No snap ik it!
“Honing”, ropt se, “met dikke zout!” Se docht it foar op ‘e trui fan ‘e sopraan út Azerbeidzjan. No begryp ik it; ik moat de huning minge mei sâlt en op de pynlike plakken smarre. “Masageren?”, freget  de sopraan. “Nee, niet masageren”, seit de ‘alt’. Gewoan smarre dus. “Krant erop”, seit se, “of doek, slapen, wakker, wassen en finito!” Se sjocht bliid by dat lêste wurd, want dan moat de pine oer wêze.
De sopraan streaket my oer de rêch en freget: “Hier? Nee? Hier? Au! Ja, daar!” Se strykt oer myn rêch en seit:”Ik ga jou masageren, rechtop proberen te lopen, niet zo krom… Honing, ja, weet je: als je verkouden bent , honing eten goed. Nu je spieren verkouden. Heb je honing? Anders koop ik voor je”. Ik betink my hoefolle leafde dizze froulju my jouwe. De ‘sopraan’ naait har eigen klean fan lapkes fan ‘e merke, want se moat rûnkomme fan in bytsje, is altyd blier, kreatyf en behelpsum. De ‘alt’ docht har bêst om my goeie rie te jaan tsjin ‘e pine. Ik fiel my ryk mei harren leafde; as myn pine yn ‘e rêch fan harren leafde oergean kinne soe, wie it sa fuort!
Wapene mei in pot huning, sâlt en in leppeltsje en pantsje sit ik yn ‘e dûs, meitsje it middeltsje en smar my yn. It plakt ôfgryslik . Gau in lang jak deroer en ûnder de tekkens. Myn man giet in eintsje by my wei lizzen, en no ha ik wat mear bewegingsfrijheid. Dat komt goed út, sa mei it draaien.
Om 04.00 oere wurd ik wekker. Twa plakken hie ik net ynsmard (om út te prebearjen), en dy fiel ik no noch. De pine fan ‘e oare plakken is fuort! Om’t it pantsje noch net leech is, smar ik dy oerbleaune pineplakken ek noch mar yn en jou my wer del.
Moarns wit ik net wat my oerkomt! Ik kin wer rjochtop rinne. Myn rêch fielt soepel en de pine is fuort! De hiele dei kin ik hast alles wer dwaan, allinnich lang stean wol noch net, mar it is in stik opknapt.
Dat ús Bulgaarske ‘alt’ slim wie hie ik al lang yn ‘e rekken, want se sjongt de muoilikste stikken nei in pear kear sa mei, oft it no Ingelsk, Dútsk of Nederlânsk is… mar dat se my yn ien nacht fan ‘e pine yn ‘e rêch ôf helpt fyn ik geweldich!




vrijdag 4 november 2016

Een bijna volmaakte vriendschap



Stropdas

Hoe levensvatbaar
is hij, Stropdas
wanneer hij echt
tot leven komt
in een gesprek
dat op een dag verstomt.

Hij heeft je leven
kleur gegeven,
het grijs een
weinig rood geschetst.

De losgemaakte zijde
spoort je tot actie aan,
bewogen in
je ingeslagen weg
zet iets zich in beweging
na het dodend niets.

Uit je cocon,
je oude ik
ontpopt in ’t bijzijn
van ontknoopte zijde
een gekleurde Vlinderstrik.

Coby Poelman-Duisterwinkel


 Geïnspireerd door het boek “Een bijna volmaakte vriendschap” van Milena Michiko Flašar