Haar leven staat in het teken van wachten,
uitzien naar zijn thuiskomst.
Schrijvend en lezend vult zij dagen, soms nachten
met weer een nieuw kind op komst.
Haar man, verwekker
van zeemanszonen
is de wereld aan ´t ontdekken,
laat zich rijkelijk belonen.
Bij thuiskomst speuren zijn ogen
naar een speeltje of een slab.
Zij, afwachtend, de rug gebogen
stamelt de woorden schuld en trap.
Hunkerend naar een troostende arm,
zoekend naar gestorven geluk,
haar schoot is nog warm,
het lichaam stuk.
Twee zonen moest zij laten begraven
terwijl hij vader van manschappen was.
Aan sterke drank moet zij zich laven,
voelt zich vertrapt als buigzaam gras.
Intens verlangend naar een nieuw meisje,
vol verdriet en schuldgevoel.
Pappa maakt straks een kort reisje.
De geboorte is haar doel.
Haar hart breekt als ze heeft gebaard.
Hebt u zich echt niet vergist?
Het reisje wordt toch grote vaart.
Snikkend pakt ze opnieuw de kist.
Dit wil ze haar lievelingszoon besparen,
alle moed bijeen geraapt.
Zacht klinken in het huis de snaren,
groot is de kloof die open gaapt.
De zee ontnam haar deze zoon
die zijn vader wilde gedenken.
Wat heb je aan een koningskroon
als je het liefste hebt moeten schenken?
Haar jongste wil theologie studeren,
springt haar moederhart niet op?
Laat ze zich door verdriet verteren
bij het grafje verderop?
Waarom kan ze zich niet hechten
aan dit tere schriele kind
dat haar tranen aan blijft vechten,
bij zijn voedster aandacht vindt?
Rampen, ziekte, teleurstelling, dood,
hoeveel kan een mens verdragen?
Deze vrouw, een schip in nood,
had ze haar kind naar het Kind kunnen vragen?
Als haar oudste is verdronken
is ze al haar kinderen kwijt.
Alles wat haar werd geschonken
is vergaan in ijdelheid.
Zoekend naar wat waarheid bedekt
van moord op haar aanbeden man
heeft zij een andere wereld ontdekt
die haar nieuw inzicht geven kan.
Negentig jaren mocht zij leven.
Hoe oud zou haar dochter nu zijn geweest?
Nevel lijkt boven het grafje te zweven.
Rust keert terug in haar gelouterde geest.
Coby Poelman-Duisterwinkel.
Geschreven bij het gelijknamige boek van Anna Enquist.
