Ik vroeg alleen maar
of mevroi veel pijn had,
het leek alsof de oorlog
haar bevroor.
Ze keek me aan of ze
een doodsslang zag.
Ze heeft toch niets te klagen
dacht ik nog.
De lacherige kinderen,
ze komen elke dag,
weten zij iets van oorlogspijn,
wat zegt hun overlevingsstrijd?
Hun moeder droeg haar zwijgen
tot aan de grafrand toe,
dat voel je
ook al hoor je niets,
dat zie je
aan de nooit gestelde vragen
die op de rand
de afgrond openbreken,
de afgematte mens
afdwingen uit te spreken.
Ach mevroi,
u moest eens weten.
Coby Poelman – Duisterwinkel
Geschreven bij het gelijknamige boek van Lilian Blom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten