Toen alles in het dorp nog vredig was
lagen wij met onze moeders in het zachte gras.
Werden er aardbeien tussen onze lipjes gepropt
en in onze huizen pinda’s gedopt.
Maar toen er nieuwe mensen kwamen
met hun gewoonten, andere namen,
toen ik me met die nieuwe ging verloven
begon het licht te doven.
Mijn moeder leek wel door een bij gestoken
toen over Thomas’ vader werd gesproken.
Alles werd anders binnen een week
en helemaal na die vreselijke steek.
Op school werd het een ware hel
vooral de momenten na de bel.
En kon ik maar veilig leren lezen.
Was dyslexie maar te genezen.
Eens moest ik mug zijn en zong ik heel bleek;
Ik steek, ik steek, ik steek….
Mep mij, mep mij, mep mij niet
kreunde mijn verdriet.
Toen het rode stokje brak
kreeg ik iedereen op mijn dak.
Mijn moeder zou de klus wel effe klaren.
Nu zitten we dan op de blaren.
De Luco’s doen echt vreselijk hun best
Maar alles, alles is verpest.
We gaan verhuizen, heel ver weg.
Nooit meer spelen achter de heg.
De twee van zwaarden had het al voorspeld:
Steeds verder worden we afgekneld.
Denk ik dat ik vrienden kan vergaren,
Sta ik in het blinde oog te staren.
Het blinde oog, de bezemsteel,
alles komt boven, het wordt me te veel.
Alleen Lola kan me nog troost geven.
Helaas duurt dat maar heel even.
Toch is Gavin een goeie maat voor mij.
Als ik bij hem ben voel ik me blij.
Nu ben ik 18 en overdenk mijn leven.
Wat is er van me overgebleven?
Mijn moeder is mijn moeder niet meer.
De Luco’s staken mijn vader neer.
Van hen kreeg ik een akker.
Langzaam wordt in mij de waarheid wakker.
Coby Poelman-Duisterwinkel.
Geschreven n.a.v. het gelijknamige boek van Renate Dorrestein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten